ภาษาทางการชาวอินโดนีเซีย: คำอธิบายภาษาชาวอินโดนีเซีย

ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาราชการของประเทศอินโดนีเซีย ไม่ว่าคุณจะเดินทาง เรียน หรือทำธุรกิจ การรู้ภาษาอินโดนีเซียเป็นสิ่งสำคัญ เพราะเป็นภาษากลางที่ใช้ในหน่วยงานราชการ โรงเรียน สื่อมวลชน และงานสัญญาต่างๆ ทั่วประเทศ ภาษาอินโดนีเซียเพียงเล็กน้อยก็มีความหมายกว้างขวางข้ามหมู่เกาะได้

คำตอบด่วน: ภาษาทางการของอินโดนีเซียคืออะไร?

ภาษาอินโดนีเซีย (Bahasa Indonesia) เป็นภาษาราชการของประเทศอินโดนีเซีย บัญญัติขึ้นตามมาตรา 36 ของรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2488 ใช้อักษรละติน และเป็นภาษาราชการทั่วประเทศ ทั้งในด้านการศึกษา การสื่อสารมวลชน ธุรกิจ และบริการสาธารณะ ภาษาอินโดนีเซียสามารถเข้าใจได้ร่วมกับภาษามาเลย์ และเป็นภาษากลางที่ใช้สื่อสารระหว่างกัน

หากต้องการดูภาพรวม โปรดดูข้อเท็จจริงสำคัญด้านล่าง จากนั้นอ่านประวัติ การใช้งาน และการเปรียบเทียบกับภาษามาเลย์

ภาษาอินโดนีเซียปรากฏอยู่ในชีวิตประจำวันทุกที่ ไม่ว่าจะเป็นประกาศที่สนามบินและสถานีรถไฟ ข่าวโทรทัศน์แห่งชาติ ตำราเรียนและข้อสอบ แบบฟอร์มธนาคาร ใบสั่งยา และป้ายจราจรมาตรฐาน บัตรประจำตัวประชาชน สูติบัตร เอกสารยื่นศาล และการอภิปรายในรัฐสภาล้วนเป็นภาษาอินโดนีเซีย ร้านค้าต่างๆ มักติดป้ายเมนูและใบเสร็จเป็นภาษาอินโดนีเซีย และบริษัทต่างๆ ใช้ภาษาอินโดนีเซียสำหรับบันทึกภายในและการขนส่งระหว่างเกาะ แม้ว่าชาวอินโดนีเซียสองคนจะพูดภาษาท้องถิ่นต่างกันที่บ้าน แต่พวกเขาก็ยังเปลี่ยนมาใช้ภาษาอินโดนีเซียในสถานการณ์ที่หลากหลาย เช่น การสัมมนาของมหาวิทยาลัย การประชุมอย่างเป็นทางการ และการซื้อขายออนไลน์ โดยทั่วไปแล้ว ธุรกิจต่างชาติจะจัดทำข้อตกลงฉบับภาษาอินโดนีเซียควบคู่ไปกับข้อความภาษาต่างประเทศ เพื่อให้มั่นใจว่าทั้งสองฝ่ายจะใช้ถ้อยคำที่เป็นที่ยอมรับทางกฎหมายร่วมกัน กล่าวโดยสรุป ภาษาอินโดนีเซียคือภาษาที่คุณจะพบบนท้องถนน ในห้องเรียน และที่เคาน์เตอร์บริการ ทำให้ภาษาอินโดนีเซียเป็นเครื่องมือสำคัญสำหรับการสื่อสารข้ามเกาะและวัฒนธรรมต่างๆ ของอินโดนีเซีย

ข้อเท็จจริงสำคัญโดยสังเขป

• ชื่อ: Bahasa Indonesia (ชาวอินโดนีเซีย)
• สถานะทางกฎหมาย: ภาษาทางการในรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2488 (มาตรา 36)
• โดเมนหลัก: รัฐบาล, การศึกษา, สื่อ, ธุรกิจ, บริการสาธารณะ
• สคริปต์: อักษรละติน
• ความสัมพันธ์กับภาษามลายู: เกี่ยวข้องกันอย่างใกล้ชิด; เข้าใจร่วมกันได้อย่างกว้างขวาง
• สัดส่วนผู้พูด: มากกว่า 97% สามารถพูดภาษาชาวอินโดนีเซียได้ (2020)
• โรงเรียน: สอนทั่วประเทศเป็นสื่อการสอนและวิชา

เหตุใดจึงเลือกภาษาชาวอินโดนีเซียเป็นภาษาประจำชาติและภาษาทางการ

อินโดนีเซียได้รับเลือกให้รวมประเทศที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรม มีกลุ่มชาติพันธุ์และภาษานับร้อย อินโดนีเซียทำหน้าที่เป็นภาษากลางที่เป็นกลางอยู่แล้ว โดยใช้ภาษามาเลย์เป็นพื้นฐาน ทั้งในด้านท่าเรือ ตลาด และการบริหาร การเลือกภาษาอินโดนีเซียเป็นการหลีกเลี่ยงการเลือกกลุ่มชาติพันธุ์ที่ใหญ่ที่สุด และเป็นสะพานเชื่อมระหว่างชุมชนต่างๆ ที่เข้าถึงได้

ความสามารถในการใช้งานจริงก็มีความสำคัญเช่นกัน ภาษาอินโดนีเซียมีสัณฐานวิทยาที่ค่อนข้างตรงไปตรงมา การสะกดคำที่สอดคล้องกัน และไม่มีลำดับชั้นการพูดที่ซับซ้อน ทำให้ภาษาอินโดนีเซียเหมาะสำหรับการศึกษาในวงกว้างและการสื่อสารที่ชัดเจนข้ามภูมิภาค ในทางตรงกันข้าม ภาษาชวาแม้จะมีผู้พูดอย่างกว้างขวาง แต่ก็มีระดับคำนำหน้าที่ซับซ้อนซึ่งอาจเป็นเรื่องท้าทายสำหรับผู้เรียนที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา และสามารถสื่อถึงลำดับชั้นทางสังคมในรูปแบบที่สาธารณรัฐใหม่ต้องการทำให้เข้าใจง่ายขึ้น

ตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมคือการศึกษา เด็กจากอาเจะห์ เด็กจากสุลาเวสี และครูจากชวา ทุกคนสามารถใช้ภาษาอินโดนีเซียเพื่อเรียนหลักสูตรเดียวกันและสอบได้มาตรฐาน ทางเลือกนี้ช่วยผลักดันให้เกิดการรณรงค์ด้านการรู้หนังสือและสื่อระดับชาติหลังจากได้รับเอกราช ส่วนด้านล่างนี้จะยกตัวอย่างว่าคำมั่นสัญญาของเยาวชนปี 1928 รัฐธรรมนูญปี 1945 และความเป็นจริงทางประชากรศาสตร์ได้เสริมสร้างบทบาทของชาวอินโดนีเซียอย่างไร

คำมั่นสัญญาของเยาวชนปี 1928 และการประกาศอิสรภาพในปี 1945

ในปี พ.ศ. 2471 กลุ่มเยาวชนชาตินิยมได้ประกาศปฏิญญาเยาวชน (Youth Pledge) โดยมีเสาหลักสามประการ ได้แก่ หนึ่งแผ่นดิน หนึ่งชาติ และหนึ่งภาษา คือ ภาษาอินโดนีเซีย คำว่า "อินโดนีเซีย" ได้รับเลือกจากชาวมาเลย์ เนื่องจากชาวมาเลย์เป็นสะพานเชื่อมชุมชนทั้งในด้านการค้าและการศึกษาอยู่แล้ว และไม่ได้ผูกติดกับกลุ่มชาติพันธุ์ใดกลุ่มหนึ่งที่โดดเด่น ซึ่งสอดคล้องกับเป้าหมายความสามัคคีของขบวนการเรียกร้องเอกราช

เมื่ออินโดนีเซียประกาศเอกราชในปี พ.ศ. 2488 มาตรา 36 ของรัฐธรรมนูญได้ยืนยันให้ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาประจำชาติ ซึ่งปูทางไปสู่การกำหนดมาตรฐานการสะกดคำและไวยากรณ์ เหตุการณ์สำคัญๆ ได้แก่ อักขรานุกรมฟาน ออฟุยเซน (ค.ศ. 1901) ภายใต้การปกครองของเนเธอร์แลนด์ การปฏิรูปการสะกดคำของโซวันดี (ค.ศ. 1947) ในยุคสาธารณรัฐยุคแรก และระบบการสะกดคำขั้นสูง (ค.ศ. 1972) ซึ่งประสานการใช้ภาษาสมัยใหม่ให้สอดคล้องกัน ขั้นตอนเหล่านี้ได้สร้างมาตรฐานที่สอดคล้องกันและสามารถนำไปสอนได้สำหรับโรงเรียน สื่อ และกฎหมาย

ทำไมไม่ใช่ชาวชวา? ข้อมูลประชากรและความเป็นกลาง

ภาษาชวาเป็นภาษาท้องถิ่นที่ใหญ่ที่สุด แต่การทำให้เป็นภาษาทางการนั้นเสี่ยงต่อการรับรู้ถึงอิทธิพลทางการเมืองและวัฒนธรรมของชาวชวา ภาษาอินโดนีเซียให้ความเป็นกลาง แสดงให้เห็นว่ารัฐใหม่นี้มีผู้พูดจากสุมาตรา ชวา กาลีมันตัน สุลาเวสี ปาปัว และประเทศอื่นๆ อย่างเท่าเทียมกัน ซึ่งช่วยให้ภาษาชวาเป็นเสมือนแพลตฟอร์มที่ใช้ร่วมกัน ไม่ใช่สัญลักษณ์ของกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง

นอกจากนี้ยังมีเหตุผลเชิงปฏิบัติด้วย ภาษาชวามีระดับการพูดหลายระดับ (krama, madya, ngoko) ซึ่งบ่งบอกถึงลำดับชั้น ในขณะที่ภาษาอินโดนีเซียมีสัณฐานวิทยาที่เรียบง่ายกว่าและมีเสียงวรรณยุกต์ที่แบนกว่า จึงเหมาะสำหรับการศึกษาในโรงเรียนของรัฐและการบริหารรัฐกิจมากกว่า ความละเอียดอ่อนเกี่ยวกับยศฐาบรรดาศักดิ์และความสุภาพสามารถแสดงออกในภาษาอินโดนีเซียผ่านคำศัพท์และน้ำเสียงโดยไม่ต้องเปลี่ยนแปลงไวยากรณ์ที่ซับซ้อน ปัจจุบัน ผู้คนจำนวนมากใช้ภาษาสองภาษา พวกเขาใช้ภาษาชวาหรือภาษาถิ่นอื่นๆ ที่บ้าน และภาษาอินโดนีเซียในโรงเรียน ที่ทำงาน และการสื่อสารแบบกลุ่มผสม ซึ่งเป็นความจริงที่เราจะกล่าวถึงในหัวข้อถัดไป

ภาษาชาวอินโดนีเซียใช้ที่ไหนและอย่างไรในปัจจุบัน

อินโดนีเซียเป็นแกนนำรัฐบาล กฎหมาย และบริการสาธารณะ กฎหมาย การพิจารณาคดี บัตรประจำตัวประชาชน ใบขับขี่ และป้ายมาตรฐานต่างๆ ใช้ภาษาอินโดนีเซียเพื่อให้เกิดความเท่าเทียมกันในการเข้าถึงข้อมูลในทุกจังหวัด กระทรวงต่างๆ เผยแพร่กฎระเบียบและแบบฟอร์มเป็นภาษาอินโดนีเซีย และข้าราชการต้องปฏิบัติตามมาตรฐานระดับชาติเพื่อหลีกเลี่ยงความคลุมเครือ

การศึกษาใช้ภาษาอินโดนีเซียเป็นสื่อการเรียนการสอนตั้งแต่ระดับประถมศึกษาไปจนถึงระดับมัธยมศึกษา โดยมีตำราเรียน ข้อสอบ และการประเมินผลระดับชาติที่เขียนด้วยภาษาอินโดนีเซียที่ได้มาตรฐาน มหาวิทยาลัยหลายแห่งใช้ภาษาอินโดนีเซียในการเรียนการสอนในหลายหลักสูตร แม้ว่าจะมีการใช้วรรณกรรมภาษาอังกฤษประกอบก็ตาม เพื่อให้มั่นใจว่านักเรียนเข้าใจเนื้อหาอย่างครอบคลุมและมีผลการเรียนรู้ที่สอดคล้องกัน

สื่อและวัฒนธรรมใช้ภาษาอินโดนีเซียเพื่อเข้าถึงผู้ชมทั่วประเทศ ข่าวโทรทัศน์ วิทยุกระจายเสียงทั่วประเทศ แพลตฟอร์มสตรีมมิ่ง และสำนักพิมพ์ต่างผลิตเนื้อหาเป็นภาษาอินโดนีเซียที่ได้มาตรฐาน ขณะที่ภาพยนตร์และดนตรีอาจผสมผสานกลิ่นอายของภูมิภาคผ่านสำเนียงหรือคำศัพท์ ฉลากผลิตภัณฑ์ คู่มือความปลอดภัย และโฆษณาต่างๆ ปรากฏเป็นภาษาอินโดนีเซียเพื่อให้ผู้บริโภคทั่วโลกเข้าใจได้

ทางธุรกิจ ภาษาอินโดนีเซียเป็นมาตรฐานสำหรับการดำเนินงานระหว่างเกาะ การสนับสนุนลูกค้า และเอกสารประกอบ บริษัทต่างๆ มักจัดทำสัญญาฉบับภาษาอินโดนีเซีย รวมถึงสัญญาที่ทำกับคู่สัญญาต่างชาติ เพื่อให้เป็นไปตามกฎระเบียบและลดข้อพิพาท ตั้งแต่การประกาศที่สนามบินไปจนถึงการสนับสนุนทางแชทอีคอมเมิร์ซ ภาษาอินโดนีเซียรับประกันว่าบริการต่างๆ จะทำงานได้อย่างราบรื่นทั่วเกาะต่างๆ ของอินโดนีเซีย

รัฐบาล กฎหมาย และบริการสาธารณะ

กฎหมาย กระบวนการพิจารณาคดี และการติดต่อสื่อสารอย่างเป็นทางการจัดทำขึ้นเป็นภาษาอินโดนีเซียเพื่อรักษาความชัดเจนและความถูกต้องตามกฎหมาย เอกสารแสดงตน สูติบัตรและทะเบียนสมรส เอกสารการยื่นภาษี และข้อมูลผู้มีสิทธิเลือกตั้งจะออกเป็นภาษาอินโดนีเซีย ป้ายสาธารณะ เช่น ทิศทางบนถนน ประกาศความปลอดภัย และคำเตือนภัยพิบัติ ใช้ถ้อยคำที่เป็นมาตรฐานเพื่อให้แน่ใจว่าผู้อยู่อาศัยและผู้มาเยือนทุกคนเข้าใจคำแนะนำ

ตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมของการสร้างมาตรฐานเพื่อป้องกันความเข้าใจผิดคือกฎระเบียบจราจรระหว่างจังหวัด คำศัพท์ภาษาอินโดนีเซียสำหรับ “ทางเดียว” “ให้ทาง” และ “จำกัดความเร็ว” ปรากฏตั้งแต่สุมาตราไปจนถึงปาปัว ซึ่งช่วยลดอุบัติเหตุเนื่องจากการใช้ถ้อยคำที่ไม่สอดคล้องกัน สำหรับข้อตกลงที่เกี่ยวข้องกับนิติบุคคลต่างประเทศ จำเป็นต้องใช้ภาษาอินโดนีเซียควบคู่กับภาษาอื่นๆ เพื่อช่วยให้ศาลสามารถตีความความรับผิดและการรับประกันได้โดยไม่คลุมเครือหากเกิดข้อพิพาทขึ้น

การศึกษาและการตีพิมพ์ผลงานทางวิชาการ

ภาษาอินโดนีเซียเป็นสื่อการสอนในโรงเรียนรัฐบาลทั่วประเทศ หลักสูตร ตำราเรียน ข้อสอบ และการประเมินผลระดับชาติเขียนด้วยภาษาอินโดนีเซียที่ได้มาตรฐาน เพื่อให้นักเรียนในแต่ละภูมิภาคได้เรียนเนื้อหาเดียวกัน นักเรียนที่ย้ายจากอัมบนไปบันดุงสามารถเข้าเรียนได้โดยไม่ต้องเปลี่ยนภาษาหรือหลักสูตร

ในมหาวิทยาลัย แนวทางการตีพิมพ์แตกต่างกันไปตามสาขา วารสารนิติศาสตร์ ศึกษาศาสตร์ และสังคมศาสตร์ มักตีพิมพ์เป็นภาษาอินโดนีเซีย ขณะที่วิศวกรรมศาสตร์และแพทยศาสตร์อาจใช้ทั้งภาษาอินโดนีเซียและภาษาอังกฤษเพื่อเข้าถึงผู้อ่านทั่วโลก การฝึกอบรมภาษาอินโดนีเซียเชิงวิชาการช่วยสนับสนุนการรู้หนังสือและการเคลื่อนย้ายข้อมูล ตัวอย่างเช่น วิทยานิพนธ์อาจเขียนเป็นภาษาอินโดนีเซียพร้อมบทคัดย่อภาษาอังกฤษ ซึ่งเปิดโอกาสให้ทั้งการประเมินในระดับท้องถิ่นและการเผยแพร่สู่สายตาชาวโลก

สื่อ วัฒนธรรม และธุรกิจ

โทรทัศน์ วิทยุ หนังสือพิมพ์ และสื่อออนไลน์ชั้นนำระดับชาติต่างใช้ภาษาอินโดนีเซียที่ได้มาตรฐานเพื่อเข้าถึงประชาชนทั่วประเทศ โฆษณา ฉลากผลิตภัณฑ์ คู่มือผู้ใช้ และอินเทอร์เฟซแอปพลิเคชันต่างๆ มีให้บริการเป็นภาษาอินโดนีเซีย ช่วยให้ผู้บริโภคสามารถเปรียบเทียบผลิตภัณฑ์และปฏิบัติตามคำแนะนำด้านความปลอดภัยได้ โดยไม่คำนึงถึงพื้นเพทางภาษาท้องถิ่นของตน

ผลงานสร้างสรรค์มักผสมผสานกลิ่นอายของภูมิภาคเข้าด้วยกัน โดยบทสนทนาอาจรวมถึงคำศัพท์หรือสำเนียงท้องถิ่น แต่ยังคงสามารถเข้าใจได้อย่างกว้างขวาง ในด้านธุรกิจ อินโดนีเซียได้ปรับปรุงกระบวนการโลจิสติกส์ระหว่างเกาะและการสนับสนุนลูกค้าให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น โดยคลังสินค้าในสุราบายา บริษัทขนส่งในมากัสซาร์ และลูกค้าในเมดัน ทำหน้าที่ประสานงานด้านการขนส่ง ใบแจ้งหนี้ และนโยบายการคืนสินค้าในภาษาอินโดนีเซีย เพื่อให้มั่นใจว่าการดำเนินงานและคุณภาพการบริการจะสอดคล้องกัน

ในจาการ์ตาพูดภาษาอะไร?

ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาราชการและภาษาที่ใช้ในราชการ โรงเรียน ศาล และธุรกิจของจาการ์ตา หน่วยงานราชการ โรงพยาบาล และธนาคารต่าง ๆ ล้วนใช้ภาษาอินโดนีเซีย และโรงเรียนต่าง ๆ ก็ใช้ภาษาอินโดนีเซียในการเรียนการสอนและการสอบ ป้ายสาธารณะ ประกาศเกี่ยวกับการขนส่ง และสื่อต่าง ๆ ก็ใช้ภาษาอินโดนีเซียเช่นกัน

บนท้องถนน คุณจะได้ยินภาษาอินโดนีเซียที่ได้รับอิทธิพลจากเบตาวีและภาษาถิ่นอื่นๆ อีกมากมายเนื่องจากการอพยพ ผู้คนมักสลับไปมาระหว่างภาษาอินโดนีเซียแบบไม่เป็นทางการและภาษาถิ่นกับเพื่อนและครอบครัว เคล็ดลับที่เป็นประโยชน์: เรียนรู้คำทักทายและวลีสุภาพสำหรับการให้บริการในภาษาอินโดนีเซีย ในสำนักงานและร้านค้า ควรคาดหวังและชื่นชมภาษาอินโดนีเซียที่ชัดเจน แม้ว่าการพูดเล่นกันในชีวิตประจำวันจะฟังดูเป็นกันเองก็ตาม

จำนวนลำโพงและความเป็นจริงหลายภาษา

ชาวอินโดนีเซียส่วนใหญ่พูดได้หลายภาษา ในปี 2020 กว่า 97% ของประชากรรายงานว่าสามารถพูดภาษาอินโดนีเซียได้ ซึ่งสะท้อนถึงการศึกษาและสื่อระดับชาติที่สั่งสมมานานหลายทศวรรษ หลายคนเริ่มเรียนรู้ภาษาถิ่นที่บ้านก่อน แล้วจึงเรียนภาษาอินโดนีเซียที่โรงเรียน เพื่อนำไปใช้ในการสื่อสาร การบริหาร และการทำงาน

การเปลี่ยนรหัสเป็นเรื่องปกติ บางคนอาจทักทายด้วยภาษาท้องถิ่น เปลี่ยนมาใช้ภาษาอินโดนีเซียเพื่อแก้ปัญหา และใช้คำยืมภาษาอังกฤษเพื่อหมายถึงเทคโนโลยีหรือการเงิน ศูนย์กลางเมืองมีการใช้ภาษาอินโดนีเซียในชีวิตประจำวันสูงกว่าในสถานที่ทำงาน มหาวิทยาลัย และบริการต่างๆ ขณะที่ชุมชนชนบทอาจพึ่งพาภาษาท้องถิ่นมากกว่าทั้งที่บ้านและในการปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนบ้าน โดยเปลี่ยนมาใช้ภาษาอินโดนีเซียสำหรับงานที่เป็นทางการ

สื่อกระจายเสียง แพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย และอีคอมเมิร์ซ ขยายการรับรู้ภาษาอินโดนีเซีย ยกระดับทักษะภาษาในทุกกลุ่มอายุ โรงเรียนต่างๆ เสริมสร้างทักษะการรู้หนังสือผ่านตำราเรียนภาษาอินโดนีเซียและการประเมินผลแบบมาตรฐาน ช่วยให้นักเรียนสามารถย้ายถิ่นฐานและสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ทักษะภาษาอินโดนีเซียที่แพร่หลายนี้ช่วยเสริมสร้างความสามัคคีในระดับชาติ ทั้งในด้านชีวิตสาธารณะและการตลาด ขณะเดียวกันก็ช่วยให้ประชาชนสามารถรักษาอัตลักษณ์ ศิลปะ และประเพณีท้องถิ่นในภาษาถิ่นของตนได้

การใช้ภาษาสองภาษาร่วมกับภาษาชวา ภาษาซุนดา และภาษาถิ่นอื่นๆ

การใช้ภาษาบ้านและภาษาสาธารณะมักแตกต่างกัน ครอบครัวในยอกยาการ์ตาอาจใช้ภาษาชวาบนโต๊ะอาหาร แต่จะเปลี่ยนมาใช้ภาษาอินโดนีเซียเมื่อมีครู บุคลากรทางการแพทย์ และหน่วยงานราชการ การเปลี่ยนรหัสภาษาเกิดขึ้นตามธรรมชาติ โดยภาษาอินโดนีเซียเป็นคำที่ใช้เรียกระบบราชการ วิทยาศาสตร์ หรือเทคโนโลยี

สื่อสะท้อนถึงการผสมผสานนี้: รายการทอล์คโชว์ทางทีวีและผู้สร้าง YouTube ใช้ภาษาอินโดนีเซียเพื่อให้เข้าถึงผู้คนได้อย่างกว้างขวาง แต่กลับแทรกอารมณ์ขันหรือคำศัพท์เฉพาะทางเข้าไปด้วย สถานการณ์ทั่วไปคือเมื่อคนส่งของมาถึงบ้านในชวาตะวันตก คำทักทายอาจเป็นภาษาซุนดา การยืนยันการส่งของอาจเป็นภาษาอินโดนีเซีย และมุกตลกที่ผสมผสานกันทั้งสองแบบ ซึ่งช่วยรักษาเอกลักษณ์ท้องถิ่นไว้ในขณะที่ยังคงเข้าถึงได้

อัตราความคล่องแคล่วและการใช้งาน (สำมะโนประชากร พ.ศ. 2563)

ภายในปี พ.ศ. 2563 ชาวอินโดนีเซียกว่า 97% รายงานว่าสามารถพูดภาษาอินโดนีเซียได้ แต่หลายคนเรียนรู้ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาที่สองผ่านทางโรงเรียนและสื่อ ซึ่งหมายความว่าความเข้าใจในระดับชาติอยู่ในระดับสูง แม้ในพื้นที่ที่ภาษาท้องถิ่นเป็นภาษาหลักในครอบครัว สัดส่วนของผู้ที่พูดภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาแรกนั้นน้อยกว่ามาก คือประมาณหนึ่งในห้า ซึ่งสะท้อนให้เห็นรากฐานด้านพหุภาษาของประเทศ

รูปแบบการใช้ภาษาอินโดนีเซียในชีวิตประจำวันแตกต่างกันไป ในเมืองใหญ่ๆ จะใช้ภาษาอินโดนีเซียในโรงเรียน ที่ทำงาน และระบบขนส่งสาธารณะ ในขณะที่ในพื้นที่ชนบท ภาษาท้องถิ่นอาจใช้กันอย่างแพร่หลายในการสนทนาอย่างไม่เป็นทางการและกิจกรรมชุมชน โครงการส่งเสริมการอ่านออกเขียนได้และการศึกษาสำหรับผู้ใหญ่ที่ดำเนินอยู่อย่างต่อเนื่องช่วยเสริมสร้างการอ่านและการเขียนภาษาอินโดนีเซีย เพื่อให้แน่ใจว่าข้อมูลทางการ คำแนะนำด้านสุขภาพ และการแจ้งเตือนเหตุฉุกเฉินยังคงเป็นที่เข้าใจอย่างกว้างขวาง

ชาวอินโดนีเซีย vs มาเลย์: ความเหมือนและความแตกต่าง

ภาษาอินโดนีเซียและภาษามาเลย์มีต้นกำเนิดเดียวกันและสามารถเข้าใจซึ่งกันและกันได้ในการสนทนาในชีวิตประจำวัน ทั้งสองภาษาใช้ไวยากรณ์ที่คล้ายคลึงกันและมีคำศัพท์ที่คล้ายคลึงกัน เส้นทางมาตรฐานที่แยกจากกันในอินโดนีเซียและมาเลเซีย/บรูไนทำให้เกิดความแตกต่างในด้านการสะกดคำ คำยืมที่ต้องการ และระดับภาษาที่เป็นทางการ แต่ผู้พูดมักจะเข้าใจได้ง่ายกว่า

การสะกดคำและคำศัพท์มักพบความแตกต่างกัน: คำว่า uang (เงิน) ในภาษาอินโดนีเซีย กับคำว่า wang (เงิน) ในภาษามาเลย์, sepeda (จักรยาน) กับ basikal (รถบัส) กับ bas (รถบัส) และ kantor (คันตอร์) กับ pejabat (สำนักงาน) ภาษาอินโดนีเซียมักจะสะท้อนถึงคำศัพท์บางคำที่ได้รับอิทธิพลจากภาษาดัตช์ในอดีต (kantor) ในขณะที่ภาษามาเลย์ของมาเลเซียมีอิทธิพลของภาษาอังกฤษมากกว่าในบางสาขา (เช่น telefon bimbit สำหรับโทรศัพท์มือถือ ในขณะที่ภาษาอินโดนีเซียใช้ ponsel หรือ HP) สำหรับผู้เรียน การได้สัมผัสกับทั้งสองมาตรฐานนี้จะช่วยพัฒนาความเข้าใจร่วมกัน

ในทางปฏิบัติ นักเดินทางและนักเรียนสามารถอ่านป้าย ข่าว และรายการอาหารข้ามพรมแดนได้อย่างสะดวกง่ายดาย ข้อความทางกฎหมายหรือทางวิชาการที่เป็นทางการมักมีความแตกต่างกันมากในด้านคำศัพท์และรูปแบบ แต่บริบทที่ชัดเจนและรากเหง้าที่เหมือนกันยังคงรักษาความเข้าใจไว้ได้สูง

ความเข้าใจร่วมกันและต้นกำเนิดร่วมกัน

ภาษามลายูเป็นภาษากลางทางทะเลที่แพร่หลายไปทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มาหลายศตวรรษ อำนวยความสะดวกในการค้าขายตั้งแต่สุมาตราไปจนถึงบอร์เนียวและคาบสมุทรมลายู ภาษาอินโดนีเซียถือกำเนิดขึ้นจากฐานภาษามลายูนี้ ทั้งสองจึงมีโครงสร้างไวยากรณ์ คำสรรพนาม และคำศัพท์พื้นฐานร่วมกัน ทำให้สามารถสนทนาได้โดยไม่ต้องศึกษามาตรฐานอื่นมาก่อน

สื่อข้ามพรมแดนเป็นตัวอย่างที่ดี: ชาวอินโดนีเซียจำนวนมากสามารถติดตามข่าวมาเลเซียหรือรายการวาไรตี้ของบรูไนได้ และชาวมาเลเซียก็มักจะเข้าใจภาพยนตร์และเพลงอินโดนีเซีย สำเนียงและคำศัพท์บางคำอาจแตกต่างกันไป แต่เนื้อเรื่องและข้อมูลยังคงเข้าถึงได้สำหรับผู้ชมทั่วไป

ความแตกต่างด้านการสะกดคำ คำศัพท์ และการออกเสียง

การแยกมาตรฐานทำให้เกิดความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด ตัวอย่างเช่น คำว่า uang (เงิน) ในภาษาอินโดนีเซีย เทียบกับ wang (เงิน) ในภาษามาเลย์, kereta ในภาษามาเลย์ แปลว่า รถยนต์ ในขณะที่ภาษาอินโดนีเซียใช้ mobil และ sepeda (เซเปดา) ในภาษาอินโดนีเซีย เทียบกับ basikal (จักรยาน) ในภาษามาเลย์ คำยืมเหล่านี้สะท้อนถึงประวัติศาสตร์ที่แตกต่างกัน: kantor (สำนักงาน) ในภาษาอินโดนีเซีย มาจาก kantoor ในภาษาดัตช์; pejabat ในภาษามาเลย์ ซึ่งได้รับอิทธิพลจากการใช้ภาษามาเลย์ในวงกว้างและวัฒนธรรมการบริหารของอังกฤษ

ข้อตกลงการสะกดคำปี 1972 ส่งเสริมการบรรจบกัน (เช่น tj → c, dj → j) ทำให้การอ่านข้ามมาตรฐานง่ายขึ้น ความแตกต่างยังคงอยู่ทั้งในการออกเสียงแบบเป็นทางการและไม่เป็นทางการ โดยภาษาอินโดนีเซียมักใช้ ponsel หรือ telepon genggam ในขณะที่ภาษามาเลย์นิยมใช้ telefon bimbit ถึงกระนั้น คำพูดในชีวิตประจำวันก็ยังคงสามารถเข้าใจได้อย่างดีข้ามพรมแดน

ภาษาทางการของบรูไน อินโดนีเซีย และมาเลเซีย

ภาษาราชการของบรูไนคือภาษามลายู ภาษาราชการของอินโดนีเซียคือภาษาชาวอินโดนีเซีย (Bahasa Indonesia) ภาษาราชการของมาเลเซียคือมาเลย์ (Bahasa Malaysia)

ภาษาอังกฤษถูกใช้กันอย่างแพร่หลายในบรูไนทั้งในด้านธุรกิจและการศึกษา และผู้คนจำนวนมากในภูมิภาคนี้ใช้ภาษามาเลย์ อินโดนีเซีย และภาษาอังกฤษ ขึ้นอยู่กับบริบท การทำงานข้ามพรมแดน สื่อ และการเดินทางส่งเสริมการเลือกใช้ภาษาที่ยืดหยุ่นและใช้งานได้จริงในชีวิตประจำวัน

ประวัติโดยย่อและไทม์ไลน์ของชาวอินโดนีเซีย

ภาษามลายูโบราณมีบทบาทเป็นภาษาทางการค้าทั่วเกาะต่างๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเป็นเส้นทางขนส่งข้อความทางศาสนา กฎหมาย และการค้าระหว่างท่าเรือต่างๆ ภายใต้การปกครองของอาณานิคม อักษรละตินได้รับความนิยมมากขึ้น จนกระทั่งถึงยุคอักขรวิธีฟาน ออฟุยเซน ในปี ค.ศ. 1901 ซึ่งกำหนดมาตรฐานการสะกดคำในยุคแรกๆ สำหรับสื่อสิ่งพิมพ์และการเรียนการสอน

กลุ่มชาตินิยมยอมรับ “ภาษาอินโดนีเซีย” ที่มีพื้นฐานมาจากภาษามลายูในคำปฏิญาณเยาวชนปี 1928 และรัฐธรรมนูญปี 1945 ได้กำหนดให้เป็นภาษาประจำชาติใหม่ สาธารณรัฐยุคแรกได้นำการสะกดแบบโซวันดีมาใช้ (ปี 1947) ซึ่งทำให้รูปแบบการเขียนง่ายขึ้นสำหรับการศึกษามวลชน ในปี 1972 ระบบการสะกดคำขั้นสูงได้ปรับปรุงขนบธรรมเนียม โดยทำให้การสะกดคำภาษาอินโดนีเซียสอดคล้องกับสัทศาสตร์มากขึ้น และปรับปรุงการอ่านออกเสียง

เหตุการณ์สำคัญเหล่านี้ทำให้เกิดการรณรงค์ส่งเสริมการรู้หนังสือของมวลชน ตำราเรียนที่ได้มาตรฐาน และสื่อระดับชาติ ช่วยให้ประชาชนจากเกาะต่างๆ สามารถแบ่งปันข้อมูลและการศึกษาได้ ลำดับเหตุการณ์โดยย่อ: ภาษามลายูโบราณในฐานะภาษากลาง; อักขรานุกรม van Ophuijsen ปี 1901; คำมั่นสัญญาของเยาวชน ปี 1928; สถานะตามรัฐธรรมนูญ ปี 1945; การปฏิรูปการสะกดคำ ปี 1947; การปฏิรูปการสะกดคำ ปี 1972—วางรากฐานสำหรับภาษาอินโดนีเซียสมัยใหม่ที่ใช้ในปัจจุบัน

จากภาษามลายูเก่าไปจนถึงภาษาบาฮาซาอินโดนีเซียสมัยใหม่

ภาษามลายูโบราณเชื่อมโยงพ่อค้าและชุมชนต่างๆ ทั่วหมู่เกาะเข้าด้วยกัน แพร่กระจายผ่านจารึก ตำราทางศาสนา และการค้าขายในท่าเรือ ในยุคอาณานิคม อักษรละตินกลายเป็นมาตรฐานในการบริหารและการศึกษา ทำให้ภาษานี้พิมพ์และสอนได้ง่ายยิ่งขึ้น

หลังจากได้รับเอกราช อินโดนีเซียได้ผนวกรวมไวยากรณ์และการสะกดคำไว้ในหลักสูตร สื่อ และรัฐบาล ก้าวสำคัญคือการปฏิรูปการสะกดคำในปี พ.ศ. 2515 ซึ่งปรับปรุงระบบการสะกดคำให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น และสนับสนุนมาตรฐานที่ทันสมัยและสอนได้สำหรับการศึกษาระดับชาติและการสื่อสารสาธารณะ

คำยืมและแหล่งที่มาของคำศัพท์

ภาษาอินโดนีเซียใช้คำศัพท์จากภาษาสันสกฤต (ศาสนา วัฒนธรรม) ภาษาอาหรับ (ศาสนา การปกครอง) ภาษาดัตช์และโปรตุเกส (กฎหมาย การค้า การปกครอง) ภาษาอังกฤษ (วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี) และภาษาถิ่น (พืชท้องถิ่น อาหาร ศิลปะ) ตัวอย่าง ได้แก่ บูดายา (วัฒนธรรม สันสกฤต) คามาร์ (ห้อง ภาษาโปรตุเกส) คันทอร์ (สำนักงาน ภาษาดัตช์) และพอนเซล (โทรศัพท์มือถือ อิทธิพลจากภาษาอังกฤษ)

เมื่อมีสาขาใหม่ ๆ เกิดขึ้น ภาษาอินโดนีเซียก็ปรับตัวโดยการสร้างคำศัพท์ใหม่ ๆ หรือรับเอาคำศัพท์สากลที่มีการสะกดแบบท้องถิ่น เช่น เทคโนโลยี อินเทอร์เน็ต และวักซิน พจนานุกรมแบบหลายชั้นนี้ช่วยให้ภาษาครอบคลุมวิทยาศาสตร์และธุรกิจสมัยใหม่ ขณะเดียวกันก็ยังคงรักษาความเชื่อมโยงกับประวัติศาสตร์และความรู้ท้องถิ่นไว้

นโยบายและข้อบังคับ (รวมทั้งข้อบังคับประธานาธิบดี พ.ศ. 2562 ฉบับที่ 63)

กรอบกฎหมายของอินโดนีเซียเริ่มต้นด้วยมาตรา 36 ของรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2488 ซึ่งกำหนดให้ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาประจำชาติ กฎหมายฉบับที่ 24 พ.ศ. 2552 อธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการใช้ภาษาอินโดนีเซียในหน่วยงานราชการ การศึกษา สื่อมวลชน และข้อมูลเกี่ยวกับสินค้า ข้อบังคับประธานาธิบดีฉบับที่ 63 พ.ศ. 2562 กำหนดรายละเอียดเกี่ยวกับการดำเนินการสำหรับการสื่อสารและการบันทึกข้อมูลสาธารณะ

ในทางปฏิบัติ หมายความว่าหน่วยงานรัฐบาลใช้ภาษาอินโดนีเซียสำหรับกฎหมาย คำสั่งศาล จดหมายโต้ตอบ และบริการต่างๆ ป้ายสาธารณะ เอกสารแสดงตน และเว็บไซต์ทางการต้องเป็นภาษาอินโดนีเซีย บริษัทต่างๆ ต้องจัดทำคำแนะนำการใช้งาน ฉลาก และข้อมูลด้านความปลอดภัยเป็นภาษาอินโดนีเซีย และข้อตกลงกับต่างประเทศกำหนดให้ใช้ภาษาอินโดนีเซียเพื่อความชัดเจนทางกฎหมาย ตัวอย่างเช่น สัญญาการลงทุนจากต่างประเทศมักจัดทำทั้งภาษาอินโดนีเซียและภาษาอื่น เพื่อให้ข้อพิพาทใดๆ ได้รับการแก้ไขโดยใช้ข้อความที่ศาลรับรองอย่างชัดเจน

กฎเหล่านี้เน้นย้ำถึงความครอบคลุมและความแน่นอนทางกฎหมาย: พลเมืองควรเข้าถึงข้อมูลที่จำเป็นในภาษาที่เข้าใจกันทั่วประเทศ และธุรกิจต่างๆ ได้รับประโยชน์จากมาตรฐานการจัดทำเอกสารที่สอดคล้องกันในทุกจังหวัด

ระเบียบนายกเทศมนตรี ฉบับที่ 63 ว่าด้วยการใช้ภาษา พ.ศ. 2562

กฎระเบียบนี้ระบุภาษาอินโดนีเซียในบริการสาธารณะ ข้อมูลผลิตภัณฑ์ การโฆษณา และป้ายบอกทาง รวมถึงศูนย์กลางการขนส่งและสถานที่ราชการ กฎระเบียบยังระบุให้คู่มือ การรับประกัน และประกาศความปลอดภัยเป็นภาษาอินโดนีเซีย เพื่อให้ผู้บริโภคทั่วประเทศสามารถเข้าใจได้

นอกจากนี้ยังกำหนดให้มีข้อตกลงฉบับภาษาอินโดนีเซียที่เกี่ยวข้องกับนิติบุคคลต่างประเทศ ในสถานการณ์จริง บริษัทร่วมทุนที่ผลิตอุปกรณ์การแพทย์ได้ออกสัญญาและคู่มือสองภาษา เมื่อเกิดการเรียกคืนอุปกรณ์ เอกสารของอินโดนีเซียจะระบุข้อความเกี่ยวกับความรับผิดและขั้นตอนปฏิบัติที่ชัดเจน ช่วยลดข้อพิพาทและเร่งรัดการปฏิบัติตามกฎระเบียบทั่วประเทศ

พื้นฐานทางรัฐธรรมนูญและกฎหมาย

ลำดับชั้นภาษามีความชัดเจน: รัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2488 (มาตรา 36) กำหนดให้ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาประจำชาติ กฎหมายหมายเลข 24/2009 กำหนดขอบเขตและพันธกรณี ระเบียบประธานาธิบดีหมายเลข 63/2019 และกฎที่เกี่ยวข้องกำหนดรายละเอียดเชิงปฏิบัติ ทั้งสองอย่างนี้เป็นแนวทางในการสื่อสารและการศึกษาของสถาบันต่างๆ ในภาษาอินโดนีเซีย

หน่วยงานรัฐบาล โรงเรียน และบริษัทต่างๆ ต้องใช้ภาษาอินโดนีเซียสำหรับเอกสารราชการ บริการ และข้อมูลสาธารณะ การบังคับใช้กฎหมายโดยทั่วไปจะเกี่ยวข้องกับการกำกับดูแลด้านการบริหาร ข้อกำหนดในการจัดซื้อจัดจ้าง และการตรวจสอบการปฏิบัติตามกฎระเบียบ เช่น การรับรองว่าฉลากสินค้าและป้ายสาธารณะมีภาษาอินโดนีเซียที่เป็นมาตรฐาน เพื่อปกป้องผู้บริโภคและนักเดินทาง

ภูมิทัศน์ภาษาที่กว้างขึ้น: มากกว่า 700 ภาษาในอินโดนีเซีย

อินโดนีเซียเป็นถิ่นกำเนิดของภาษาพื้นเมืองมากกว่า 700 ภาษา ครอบคลุมชุมชนขนาดใหญ่และเกาะขนาดเล็ก การขยายตัวของเมือง การศึกษาในอินโดนีเซีย การอพยพ และสื่อต่างๆ ส่งเสริมให้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปสู่ภาษาอินโดนีเซียในชีวิตสาธารณะอย่างค่อยเป็นค่อยไป ขณะที่หลายครอบครัวยังคงรักษาภาษาท้องถิ่นไว้ทั้งที่บ้านและในพิธีกรรม

การสร้างสมดุลระหว่างเป้าหมายด้านพหุภาษา หมายถึงการสนับสนุนภาษาอินโดนีเซียให้เข้าถึงได้ในระดับชาติ ควบคู่ไปกับการบ่มเพาะภาษาท้องถิ่นในฐานะมรดกทางวัฒนธรรมและอัตลักษณ์ชุมชน โครงการเอกสารต่างๆ ก่อให้เกิดพจนานุกรมและหนังสือรวมเรื่องสั้น โรงเรียนต่างๆ พัฒนาผู้อ่านภาษาท้องถิ่น และสถานีวิทยุชุมชนก็อนุรักษ์เพลงและประวัติศาสตร์ปากเปล่าควบคู่ไปกับข่าวสารของอินโดนีเซีย

รัฐบาลท้องถิ่นและสำนักงานพัฒนาภาษา (Language Development Agency) ร่วมมือกับมหาวิทยาลัยและผู้สูงอายุในการบันทึกคำศัพท์ ไวยากรณ์ และเรื่องเล่าพื้นบ้าน ตัวอย่างหนึ่งที่แพร่หลายข้ามรุ่นคือชมรมภาษาในช่วงสุดสัปดาห์ ซึ่งปู่ย่าตายายจะสอนนิทานพื้นบ้านและบทสนทนาในชีวิตประจำวันให้กับเด็กๆ ควบคู่ไปกับอภิธานศัพท์ภาษาอินโดนีเซีย เพื่อให้ผู้เรียนเชื่อมโยงทั้งสองโลกเข้าด้วยกัน การผสมผสานนี้ช่วยรักษาภาษาท้องถิ่นไว้ ในขณะเดียวกันก็ทำให้ทุกคนสามารถมีส่วนร่วมในการศึกษาและบริการระดับชาติได้

ความพยายามในการอนุรักษ์และคุกคามภาษา

ภาษาขนาดเล็กหลายภาษาต้องเผชิญกับแรงกดดันจากการย้ายถิ่นฐาน การแต่งงานข้ามชาติ และการครอบงำของชาวอินโดนีเซียทั้งในด้านการทำงานและการเรียน นักวิจัยและชุมชนต่างๆ ประเมินความมีชีวิตชีวาโดยใช้เกณฑ์ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากนานาชาติ เช่น การถ่ายทอดข้ามรุ่น จำนวนผู้พูด และขอบเขตการใช้งาน เพื่อจัดลำดับความสำคัญของการฟื้นฟู

สำนักงานพัฒนาภาษาให้การสนับสนุนเอกสารประกอบ พจนานุกรม และอุปกรณ์การเรียน และร่วมมือกับชุมชนต่างๆ ในการฟื้นฟู โครงการหนึ่งอาจบันทึกเรื่องราวของผู้สูงอายุ ตีพิมพ์หนังสือสองภาษา และจัดชั้นเรียนหลังเลิกเรียน ขั้นตอนที่สามารถปฏิบัติได้จริงที่ชุมชนใดๆ สามารถทำได้คือการสร้างอภิธานศัพท์ภาพอย่างง่ายทั้งในภาษาท้องถิ่นและภาษาอินโดนีเซียสำหรับใช้ในโรงเรียนอนุบาลและที่บ้าน

คำถามที่พบบ่อย

ภาษาทางการของประเทศอินโดนีเซียคืออะไร?

ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาราชการ ตามที่ระบุไว้ในรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2488 ใช้อักษรละติน และเป็นภาษากลางสำหรับหน่วยงานภาครัฐ การศึกษา สื่อมวลชน และบริการสาธารณะทั่วประเทศ

ภาษาชาวอินโดนีเซียเริ่มกลายเป็นภาษาทางการเมื่อใด?

รัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2488 ได้ประกาศให้ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาประจำชาติ ปฏิญญาเยาวชน พ.ศ. 2471 ได้ประกาศให้ "ภาษาอินโดนีเซีย" เป็นภาษาแห่งความสามัคคีของชาติแล้ว

เพราะเหตุใดจึงเลือกภาษาชาวอินโดนีเซียแทนภาษาชวา?

ภาษาอินโดนีเซียมีความเป็นกลางในทุกกลุ่มชาติพันธุ์ และเป็นภาษากลางที่แพร่หลายอยู่แล้ว นอกจากนี้ การสอนในระดับขนาดใหญ่ยังง่ายกว่าเมื่อเทียบกับระดับการพูดแบบลำดับชั้นของภาษาชวา

ภาษาอินโดนีเซียเหมือนกับภาษามาเลย์หรือไม่?

พวกเขามีต้นกำเนิดร่วมกันและสามารถเข้าใจร่วมกันได้เป็นส่วนใหญ่ ความแตกต่างยังคงมีอยู่ในเรื่องการสะกดคำ คำยืมที่นิยมใช้ และคำศัพท์บางคำ แต่บทสนทนาในชีวิตประจำวันส่วนใหญ่สามารถเข้าใจได้ข้ามพรมแดน

ในจาการ์ตาพูดภาษาอะไร?

ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาทางการและภาษาที่ใช้ในงานบริหาร โรงเรียน และธุรกิจ ผู้คนมักใช้ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาพูดที่ได้รับอิทธิพลจากภาษาเบตาวีและภาษาถิ่นอื่นๆ บนท้องถนน

ในประเทศอินโดนีเซียมีกี่ภาษา?

อินโดนีเซียมีภาษามากกว่า 700 ภาษา ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาประจำชาติที่ใช้ร่วมกัน ขณะที่ภาษาถิ่นก็แพร่หลายในบ้านเรือน วัฒนธรรม และสื่อท้องถิ่น

คนอินโดนีเซียกี่เปอร์เซ็นต์ที่พูดภาษาชาวอินโดนีเซีย?

กว่า 97% รายงานว่าตนสามารถพูดภาษาอินโดนีเซียได้ในปี 2020 หลายคนเรียนรู้ภาษาอินโดนีเซียเป็นภาษาที่สองผ่านการศึกษาและสื่อระดับประเทศ

ข้อบังคับสภาประธานาธิบดี พ.ศ. 2562 ฉบับที่ 63 กำหนดอะไรบ้าง?

กฎหมายนี้กำหนดให้ชาวอินโดนีเซียต้องรับผิดชอบในการบริการสาธารณะ ป้ายบอกทาง และข้อมูลผลิตภัณฑ์ และกำหนดให้ต้องมีข้อตกลงฉบับภาษาอินโดนีเซียที่เกี่ยวข้องกับภาคีต่างประเทศ เป้าหมายคือความชัดเจน การเข้าถึง และความแน่นอนทางกฎหมาย

ภาษาทางการของประเทศบรูไน อินโดนีเซีย และมาเลเซีย คืออะไร?

ภาษาราชการของบรูไนคือภาษามาเลย์ ภาษาอินโดนีเซียคือภาษาอินโดนีเซีย และภาษามาเลเซียคือภาษามาเลย์ ภาษาอังกฤษยังใช้กันอย่างแพร่หลายในบรูไน รวมถึงในภาคธุรกิจและการศึกษาระดับภูมิภาค

บทสรุป

ภาษาอินโดนีเซีย (Bahasa Indonesia) เป็นภาษาราชการของประเทศอินโดนีเซีย และเป็นเสมือนกาวเชื่อมชีวิตสาธารณะในชีวิตประจำวัน ภาษานี้มีรากฐานมาจากคำปฏิญาณเยาวชนปี ค.ศ. 1928 และได้รับการบรรจุไว้ในรัฐธรรมนูญปี ค.ศ. 1945 ภาษานี้สนับสนุนรัฐบาล โรงเรียน สื่อมวลชน ธุรกิจ และบริการสาธารณะ ชาวอินโดนีเซียกว่า 97% สามารถพูดภาษาอินโดนีเซียได้ ซึ่งช่วยให้เกิดการเคลื่อนย้ายระหว่างเกาะและความเข้าใจร่วมกัน

กฎระเบียบต่างๆ เช่น กฎหมายหมายเลข 24/2009 และกฎหมายประธานาธิบดีหมายเลข 63/2019 รับรองว่าเอกสาร ป้าย และข้อมูลผู้บริโภคสามารถเข้าถึงได้ในภาษาอินโดนีเซีย ขณะเดียวกัน ภาษาท้องถิ่นหลายร้อยภาษายังคงปรากฏอยู่ในบ้านเรือน งานศิลปะ และสื่อท้องถิ่น ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงความหลากหลายทางวัฒนธรรมอันหลากหลาย สำหรับนักเดินทาง นักเรียน และคนทำงาน การเรียนรู้คำทักทายและวลีบริการพื้นฐานภาษาอินโดนีเซียจะช่วยให้ปฏิสัมพันธ์ในชีวิตประจำวันราบรื่นและคุ้มค่ายิ่งขึ้นทั่วทั้งหมู่เกาะ